En toen wist ik het weer. Dat beeld dat ik tijdenlang geprobeerd had weg te drukken, te negeren. Het was terug in volle hevigheid.
Laat me even de draad oppakken. Ik bezoek Omulunga Primary School. Een school in Blikkies-dorp (een blikkie is een huis gebouwd van golfplaten. Zonder water of toilet maar vaak wel met elektriciteit).
We gaan praten met Mevrouw van Oosthuyzen. Een sympathieke 59 jaar oude dame wiens familie oorspronkelijk uit Nederland komt. Zij is het hoofd van de school en we komen om te praten over “ieder kind een boom’.
Het is een prettig gesprek. Prettig omdat we zonder aarzeling toestemming krijgen om onze workshops te gaan doen. Prettig omdat ze enthousiast is en direct de voordelen van de Moringa’s ziet. We praten over haar uitdagingen. De leraren die niet hoog gekwalificeerd zijn en natuurlijk ondervoeding. Zij schat dat meer dan 50% van de kinderen op haar school aan ondervoeding lijdt. Daarom is ze ook, tegen alle regels in, gedurende de lock down doorgegaan met het voeden van haar kinderen. Alle vijftienhonderd. Omdat ze anders helemaal niks meer krijgen. Het ministerie was ontzet. Waar was de pap gebleven? Zij had haar kinderen eten gegeven.
Hun handen door het hek, in de hoop ook wat te krijgen, van hun broertjes of zusjes of gewoon tegen beter weten in.
Op dat moment kwam dat beeld, dat verstorende beeld me weer voor ogen.
Het was ruim een jaar eerder. Ik reed door Blikkies-dorp, langs Omulunga school. Het was pauze. Het moment waarop de kinderen eten kregen. De poort was gesloten. Aan de ene kant de leerlingen. Die kregen pap. Aan de andere kant de niet niet-leerlingen, te jong of ouders zonder interesse. Hun handen door het hek. Scheermesprikkeldraad hek, in de hoop ook wat te krijgen, van hun broertjes of zusjes of gewoon tegen beter weten in.
Een beeld dat nu zeker nooit meer weg zal gaan. Ik ben blij met Mevrouw van Oosthuysen, blij met de workshops die we gaan doen, de Moringa’s die we gaan brengen, de Oogstdagen die zullen volgen. Omdat er dan pillen komen. Die niets gaan oplossen maar wel een verschil gaan maken en een kind een kans gaan geven.