Moria

Ik hoor de laatste tijd veel over Moria.
Over vluchtelingen en politiek.
Over nachtwakes en bijeenkomsten.
En het maakt me zo triest.
Laat ik heel erg duidelijk zijn voordat ik een letter verder typ. Je moet het ene doen en het andere niet laten. Dit wat ik schrijf komt voort uit mijn werkelijkheid van elke dag. Mijn perceptie van die werkelijkheid en omdat ik hier in Namibie woon, is dat mijn werkelijkheid.

En toch, het maakt me zo triest.
Waarom dan?
Omdat het zo oneerlijk is.
In Namibie zijn er ongeveer 2,4 miljoen mensen. Meer dan de helft is onder de 15. Dat betekent zo’n 1,2 miljoen. 23% daarvan is ondervoed.
275.000 kinderen die niet voldoende te eten krijgen of wellicht wel hun buik gevuld krijgen maar niet met voldoende voedingstoffen. Dat vreet aan je. Letterlijk.
De WHO waarschuwt niet voor niets. Ondervoeding is voor het leven. Je hersenen ontwikkelen niet voldoende. Je kunt niet leren, dus zelfs als je wel naar
school kunt dan kun je er niets mee. Een werkelijkheid voor 275.000 kinderen hier.

iedere dag die wij voorbij laten gaan is een dag die zij verliezen

Ligt er iemand wakker van? Worden er nachtwakes en fakkeloptochten gehouden?
Hun dorpen staan niet in brand, er zijn geen mooie gruwelijke plaatjes te maken en sterven doen ze in stilte. Ik hoor ze ’s nachts voordat ik ga slapen. Met knagende honger in hun lijf en iedere dag die wij voorbij laten gaan is een dag die zij verliezen, die ze iets van een toekomst had kunnen geven.

Alsjeblieft, doe het ene en laat het andere alsjeblieft niet.