De Wilde Ganzen vliegen voor….

Als je van mijn generatie bent dan zal je het herkennen. Zondagavond, volgens mij net voor Studio Sport, mijn favoriete moment op de altijd o zo saaie zondag. De Wilde Ganzen vliegen…. Voor wie deze week? 
Altijd ver, altijd exotisch, de geur van ver weg en avontuur, ver weg van de zondagmiddag en de van de klok die juist dan op z’n langzaamst tikt. De Wilde Ganzen vliegen…  
Was ik maar een Wilde Gans en vloog ik ver, ver weg van hier…

Vandaag, met zoveel plezier kan ik het vertellen, deze week vliegen de Wilde Ganzen namelijk voor ons. Nou ja, met een beetje fantasie. We zitten niet in het grote programma maar in een beginners programma. Mede dankzij jullie donaties. En natuurlijk vliegen de Wilde Ganzen niet voor ons. Ze vliegen voor de 3.000 leerlingen van de Omalunga en Makalani school. 
Wij zijn er zo blij mee. Zo ongelooflijk blij. Een tijdje terug schreef ik dit verslag:

En toen wist ik het weer. Dat beeld dat ik tijdenlang geprobeerd had weg te drukken, te negeren. Het was terug; in volle hevigheid. Laat me even de draad oppakken. Ik bezoek Omalunga Primary School. Een school in Blikkies-dorp (een blikkie is een huis gebouwd van golfplaten. Zonder water of toilet maar vaak wel met elektriciteit). We gaan praten met mevrouw Van Oosthuyzen. Een sympathieke 59 jaar oude dame, wiens familie oorspronkelijk uit Nederland komt. Zij is het hoofd van de school en we komen om te praten over “Ieder Kind een Boom”. Het is een prettig gesprek. Prettig omdat we zonder aarzeling toestemming krijgen om onze workshops te gaan doen. Prettig omdat ze enthousiast is en direct de voordelen van Moringa ziet. 

De Wilde Ganzen vliegen… en deze keer vlieg ik mee!

We praten over haar uitdagingen. Over de leraren die niet hoog gekwalificeerd zijn en natuurlijk over ondervoeding. Zij schat dat meer dan 50% van de kinderen op haar school aan ondervoeding lijdt. Daarom is ze ook, tegen alle regels in, gedurende de lockdown doorgegaan met het voeden van haar kinderen. Alle vijftienhonderd. Omdat ze anders helemaal niks meer krijgen. Het ministerie was ontzet. Waar was de pap gebleven? Zij had haar kinderen eten gegeven. Op dat moment kwam dat beeld, dat verstorende beeld me weer voor ogen.

Het was ruim een jaar eerder. Ik reed door Blikkies-dorp, langs Omalunga school. Het was pauze. Het moment waarop de kinderen eten kregen. De poort was gesloten. Aan de ene kant de leerlingen. Die kregen pap. Aan de andere kant de niet niet-leerlingen, te jong of met ouders zonder interesse. Hun handen door het hek. Scheermesprikkeldraad hek, in de hoop ook wat te krijgen, van hun broertjes of zusjes of gewoon tegen beter weten in.

Een beeld dat nu zeker nooit meer weg zal gaan. Ik ben blij met mevrouw Van Oosthuysen, blij met de workshops die we gaan doen, de Moringa die we gaan brengen, de Oogstdagen die zullen volgen. Omdat er dan pillen komen. Die niets gaan oplossen maar wel een verschil gaan maken en een kind een kans gaan geven.

De Wilde Ganzen vliegen… en deze keer vlieg ik mee!