Rijbewijs

Mijn rijbewijs is verlopen. Normaal niet zo’n probleem, maar vanuit het buitenland is dat toch wat lastiger. Zeker als de post niet te vertrouwen is: zelfs aangetekend komt hier gewoon niet aan. Een dilemma dus, want omruilen voor een Namibisch rijbewijs werkt ook niet, als je Nederlandse rijbewijs al verlopen is. Bij NaTIS (het Namibische CBR) vertellen ze je dat het wel kan, maar in de praktijk gebeurt er gewoon niets. 

En dan rij je zonder rijbewijs. Wellicht vraag je je af hoe groot dat probleem daadwerkelijk is… Om eerlijk te zijn, op iedere grote doorgaande weg zijn er roadblocks. Met politie die soms zorgvuldig alles willen onderzoeken. Dus vragen ze naar je rijbewijs. Als je dat niet bij je hebt, krijg je een bekeuring of je kan natuurlijk vlug N$50 geven, wat ik altijd weiger te doen. 
Geen rijbewijs, dus niet rijden, is geen echte optie. Dan blijft er maar één ding over: opnieuw m’n rijbewijs halen. 

“Een formulier voor een learner’s”. 
Er valt een diepe stilte als ik dat vraag. Die stilte wordt nog dieper als ze begrijpen dat het voor mijzelf is. Ik vul het formulier in, betaal N$ 45 (ongeveer € 2), en maak een afspraak voor de test twee dagen later. Ik kijk het boek door en concentreer me op de typisch Namibische dingen, zoals een bord dat waarschuwt voor overstekende olifanten. Dat kom je niet zoveel tegen in Nederland. 
De hele verkeerswetgeving in Namibië is erg gebaseerd op Zuid-Afrika. Op één ding na: de vragen. In Zuid-Afrika heb je vier multiple choice vragen met drie stellingen en dan kun je behoorlijk variëren. In Namibië is het aangepast: één stelling met 3 multiple choice vragen. Simpel en dus lees ik meer dan dat ik studeer.

Op de dag van het examen ben ik vooral benieuwd. De examinator nodigt ons uit en is erg duidelijk en vriendelijk. Binnen 15 minuten ben ik klaar. De uitslag volgt later, 96%. Volgens Esther ben ik een freak: niemand haalt zo’n hoog resultaat. Een verder bewijs voor het achterblijvende onderwijs hier.
Als ik mijn learner’s wil gaan halen blijkt dat de printer kapot is. Dus moet ik wachten. Uiteindelijk krijg ik het vier dagen later en maak ik meteen een afspraak voor het autorij examen. Dat kan de volgende dag al. Ik moet N$60 betalen en heb een afspraak op woensdag, om 9 uur.

Zoals bijna al het onderwijs hier. Leer het uit je hoofd, doe het precies na en laat het vooral je hart niet raken, dat schijnt het motto te zijn.

Om een beetje te snappen wat er van me wordt verwacht maak ik een afspraak voor een autorijles. Eéntje, dat moet genoeg zijn.
En dan is daar autorijles. In een kleine vrachtauto, want daarbij hoef je geen speciale verrichtingen te doen. Nou ja, twee maar. Links- en rechtsom achteruit en de hellingproef. Het waarom hierachter ontgaat me ten enenmale, maar ik maak er dankbaar gebruik van. Dus rij ik braaf achteruit, precies tussen de palen door, zonder te slingeren en weer terug. Heen en weer, heen en weer. Verbaasd omdat het zoals altijd hier in Namibië niet lijkt te gaan om beheersing, maar om het aanleren van een truckje. Als je dat precies nadoet (met strepen op de vloer waar je moet draaien) dan ga je je rijbewijs halen.
Gelukkig veranderd dat allemaal zodra we de weg op gaan. Gift, de rijinstructeur, geeft nuttige tips en ik leer ook nog wat over het rijden in Namibië. Zoveel nadruk als er in Nederland gelegd wordt op kijken en spiegels; hier ontbreekt dat totaal. Wegrijden zonder te kijken, van richting veranderen, het verbaast mij niet dat Namibië één van de gevaarlijkste landen ter wereld is qua verkeer.

De volgende dag rij ik af. Eerst de speciale verrichtingen op het terrein van NaTIS. Dat gaat redelijk vlekkeloos en ik mag met Paulus de examinator de weg op. Paulus zou zo van het CBR kunnen komen. Strikt, afstandelijk en duidelijk. We rijden een erg kort ritje. 
Is hij ervan overtuigd dat ik controle over de auto heb? Of heeft hij gehoord dat ik een blog ga schrijven over mijn ervaringen? Het resultaat blijft hetzelfde: ik heb mijn rijbewijs! In éé keer, en binnen een dag na mijn learner’s te hebben gekregen. Alle verhalen over corruptie? Wat ik heb gezien is dat ze strikt zijn, en meer gefocust op de regels dan op beheersing van een voertuig. De lessen die je krijgt gaan ook over de regels, het nadoen. Zoals bijna al het onderwijs hier. Leer het uit je hoofd, doe het precies na en laat het vooral je hart niet raken, dat schijnt het motto te zijn. Het maakt een gevaarlijke samenleving.